Posted by PELİN on Mart 24, 2019 in

   Soğuk bir kış gününde tanımıştım onu. Gözleri bana hayatı anlatır gibiydi. Gözlerinde hayat bulmuş yaşıyordum sessizce. Artık hep rüya  görüyordum sanki. Asla uyanmayacağım iki kişilik bir rüya. Ben, adı masal olsun dedim. Mutlu sonla bitsin, olağan dışı olsun. Ama aşk diyorlarmış buna ismini biz belirleyemiyor muşuz. İçeriği hakkında bilgi vermediler. Nedir ne değildir bilmiyorum yani. Ama güzel gibiydi. Saf, temiz ve masumdu. Yani en azından ben öyle düşünüyordum. Ama öyle değilmiş. Yalancıymış. Saf değil, saflarla oynayanmış. Rüya değilmiş hiçbir zaman. Huzurum  demiştim ben ona. Huzurum değil huzursuzluğum oluverdi bir anda. Şimdi ise mevsimlerden son bahar. Tam iki yıl oldu o mavi gözlerini görmeyeli. Biliyor musun? Artık yazı sevmiyorum. Deniz; Gözlerini, Yazın insanlara verdiği coşku ise seni hatırlatıyor bana. Kış da zaten senle dolu. Mevsimleri sevmiyorum yani. Hatta bir şey söyleyeyim mi? Ben yaşamayı sevmiyorum artık. Her şeyim sendin şimdi ise her şeyimi aldın gittin. Geriye bir şey bırakmadın ki bana dair. Hayat bana bir seçenek sunmuştu yaşam için; oda sen. Seçim yapma hakkı tanımadılar bana. Sundukları seçeneği geri çektiler adeta. Şimdi ben buralarda veda ederken sana. Sen yeni bir hayata başla asla geri dönme buraya...